'We moesten de koffie eerst verdienen'

Gelukkig springt het INLIA-netwerk bij; van dorpsgenoten van het bestuur tot kerkelijke vrijwilligers en de vicevoorzitter van de Raad van Kerken in Nederland. 

Vele handen maken licht werk, wil het gezegde. Maar de metalen kasten die de vrijwilligers op deze mistige woensdagochtend uit de vrachtwagen moeten sjouwen, blijven toch behoorlijk zwaar. En dat nog vóór de koffie! Wie wel eens met verhuizers, ver- of nieuwbouw te maken heeft gehad, die weet: het loopt altijd ander dan gepland. Dat geldt ook voor de levering van de kasten: veel eerder dan gedacht. En de vrachtwagen moet natuurlijk wel zo snel mogelijk leeg.

Het eerste klusje: de vrachtwagen uitladen

Menselijke lopende band
75 zware, metalen lockers: ga er maar aan staan. De vrijwilligers van vandaag zijn op dat moment nog maar net gearriveerd. Maar de mannen kunnen er wel om lachen. “We moesten de koffie eerst verdienen”, zeggen twee van hen tegen het middaguur, als ze de gang staan te vegen. Vrijwilliger Peter is gecharterd door bestuurslid Jan Heusinkveld. Het bestuur ‘ronselt’ dus ook in eigen vriendenkring. Maar - dat moet gezegd - Heusinkveld pakt zelf ook mee aan.

Jan Heusinkveld blijft vrolijk

Veel van de vrijwilligers komen natuurlijk uit het kerkelijk netwerk van INLIA. Vier mannen van de Immanuelkerk uit Groningen-Zuid bijvoorbeeld, vormen gebroederlijk een soort menselijke lopende band. In rap tempo zetten ze deze dag tientallen, wat heet: honderden, stoelen in elkaar. De rijen gestapelde stoelen worden vervolgens naar de nieuwbouw getransporteerd.

  
De mannen van de Immanuelkerk monteren een enorme hoeveelheid stoelen; stapel na stapel

Raad van Kerken in Nederland
In een van de lange gangen in die nieuwbouw hanteert Kees Nieuwerth, vicevoorzitter van de Raad van Kerken in Nederland, stoffer en blik alsof hij niet anders gewend is. De Raad is al heel lang bij INLIA betrokken, memoreert Kees, die op zijn beurt zelf ook alweer zo’n 40 jaar verbonden is met de Raad.

Hij herinnert zich het allereerste tentenkamp van INLIA nog goed. Daar stak de algemeen secretaris van de RvK destijds, Ineke Bakker, de stormlantaarn aan. Om aandacht te vragen voor de nood van dakloze asielzoekers (destijds zogenoemde ‘technisch onverwijderbare vreemdelingen’ die door de overheid op straat waren gezet en nergens heen konden). “Zo begon het”, zegt Kees, “En nu sta ik hier in de nieuwbouw van het INLIA Gasthuis Groningen.”

Kees en Peter vegen de gangen aan

Mooi om mee te maken, voor een pensionado, vindt ‘ie. Al kan hij zich met terugwerkende kracht er nog boos over maken dat het bieden van ‘bed, bad, brood’-opvang aan dakloze vluchtelingen via de Europese rechter moest worden afgedwongen. “Mensonterend dat Nederland mensen het basisrecht op eten, kleding en onderdak wilde onthouden.”

Nieuwe waard
Niet heel erg ‘pensionado’ zo te horen: hij is in de Raad van Kerken nog steeds druk bezig, onder meer met het opkomen voor vluchtelingen en asielzoekers in nood. En nu weer een dagje sjouwen en vegen bij INLIA. “Klopt”, geeft Kees toe, “Mijn vrouw vraagt ook wel eens wanneer ik nou echt met pensioen ga.”

Maar dit dagje hier kan hij goed verklaren: achternaam Nieuwerth is ‘vernederlandst’ en is van oorsprong een Duitse naam ‘Neuwerth’ oftewel: nieuwe waard. Nieuwe gastheer dus. Met zo’n naam móét je wel meewerken aan dit nieuwe Gasthuis van INLIA.

Meer informatie:
Over de uitspraken van het Europees Comité voor Sociale Rechten van de Raad van Europa en het Europese Hof voor de Rechten van de Mens schreven we indertijd o.a. deze artikelen:
10-11-14  Nederland schendt basisrecht op voedsel, kleding en onderdak
03-08-16  Europees Hof: “Bed-bad-brood’ voorkomt extreme armoede

Meer over dit onderwerp in het Expertisedossier Recht op Opvang

Lees ook:
24-11-21  'Meehelpen aan echte oplossingen'
10-11-21  'Vannacht droom ik nog van bezems'
18-10-21  Nieuwbouw LVV Groningen schiet uit de grond
23-04-21  Nieuwe huisvesting voor Groningse LVV