'Mijn moeder leeft nog? Is dit een grap?'
Hassan kan het bijna niet geloven. Hij dacht dat zijn moeder tijdens de vlucht uit Ethiopië was omgekomen. Het hele gezin moest drie jaar geleden op de vlucht slaan omdat drie van de kinderen van moeder Sabu politiek actief waren. De gezinsleden raken elkaar kwijt. Sabu belandt in Nederland, zonder enig idee waar haar kinderen zijn.
Ook Hassan is de rest van de familie kwijtgeraakt. Hij werd gepakt en heeft twee jaar vastgezeten. Toen hij vrijkwam is hij gaan zoeken. Tevergeefs. Na een jaar vruchteloos zoeken verliest hij de hoop dat zijn moeder nog leeft. Hij heeft dan al drie jaar niets van haar gehoord. Totdat de Goedwerk Foundation hem traceert en het goede nieuws vertelt.
Goedwerk is ingeschakeld door INLIA omdat de Amsterdamse stichting veel kennis en ervaring heeft in Ethiopië. De oprichter komt zelf uit het land. Ze ondersteunen mensen die terug willen keren naar Ethiopië bij het regelen van de benodigde papieren, maar ook door het bieden van nazorg ter plekke zodat terugkeer een duurzame oplossing is. Een ideale partner voor INLIA dus.
De zaak van Sabu is er eentje die doorzettingsvermogen vergt van beide stichtingen. “We hadden echt wekelijks contact”, vertelt Juliette van Goedwerk. Er is een brondocument nodig om Sabu’s identiteit te bewijzen, zodat ze kan reizen. Door de onrust in de regio lukt het Hassan echter niet om dit naar Addis Abeba te brengen. “Dus heeft onze collega het opgehaald en naar Nederland gebracht.”
De collega heeft een pasfoto bij zich van Sabu, nodig voor het brondocument. Hassan bekijkt de foto steeds opnieuw. Hij kan eigenlijk nog niet geloven dat zijn moeder leeft. Is het geen oude foto? Pas als hij haar later aan de telefoon heeft, durft Hassan het echt te geloven. Sabu leeft. En ze komt terug!
Ondertussen kijkt INLIA in Groningen hoe het zit met de medische gesteldheid van Sabu. Ze ziet heel slecht. De eerste diagnose luidt: staar, operatie nodig. Maar de wachtlijsten zijn lang en Sabu wil niet wachten. Ze wil naar haar kinderen. Gelukkig blijkt vervolgens dat een operatie toch niet nodig is, maar enkel een bril.
Als ondertussen ook het laatste papierwerk met de ambassade is geregeld - die hield eerst nog vol dat de nationaliteit niet was aangetoond, vertelt Juliette - helpt Anne Sabu met inpakken. De reis is ondertussen geregeld door IOM, de internationale organisatie voor migratie van de VN, waar INLIA al jaren goed mee samenwerkt. Een onmisbare partner. Iemand van de IOM zal met Sabu meereizen.
Op Schiphol zwaait Juliette Sabu uit en belooft haar binnenkort op te zoeken. Een belofte die ze een maand later inlost. “Wát een leuke ontmoeting was dat”, vertelt Juliette. Ze zien elkaar in Adama, 1,5 uur rijden van Addis, een mooie, groene stad. “Sabu was zó blij om ons te zien. Een glimlach van oor tot oor. Ze bleef maar kussen en knuffelen ook. Ongemakkelijk voor ons Nederlanders, hoor, haha.” Sabu vertelt tot hilariteit van het gezelschap dat ze de eerste twee weken ziek werd van het eten; het was weer even wennen, dat Ethiopische eten.
Juliette met Sabu en haar zoon in Ethiopië
Ze woont nu bij haar broer, met haar zoon en diens gezin. Sabu heeft voor het eerst de twee kinderen van haar zoon gezien. Haar kleinkinderen! Twee jongetjes die ze fijn kan ‘begrootmoederen’. De DT&V heeft voor nog wat extra financiële ondersteuning gezorgd. Het uitgebreide gezin heeft nu koeien en wat kippen, zodat ze eieren kunnen verkopen. Ze wil al haar zeven kinderen weer bijeen brengen, vertelt ze Juliette. Ze heeft er al drie weten te vinden.
“Ik ben jullie zo dankbaar. Ik voel me ook als jullie moeder”, zegt ze. En op de valreep: “Doen jullie de groeten aan de begeleidsters van INLIA? Ik mis hun echt.”
Dit is deel 2 van het verhaal van Sabu; deel 1 verscheen op 15 juli.
Deze artikelen zijn ook beschikbaar als kopij voor uw kerkblad; ga daarvoor naar deze pagina.