Paasgroet vanuit de boot

Ik schrijf u dit op Goede Vrijdag. Het verhaal van deze dag is voor mij het verhaal van een man die mens is geworden om voor ons, met ons, door het diepste dal te gaan. Die met ons lijdt, voor ons het ultieme offer brengt en zelfs aan het kruis nog vraagt ‘vergeef hen’. Het is het verhaal van een God die troost biedt. Troost.

Dit schilderij van Alessandro Pucci werd op social media gedeeld door Pietro Bartólo. (Zoals velen van u weten, hebben we een band met de dokter van Lampedusa die tegenwoordig ook Europarlementariër is.) Pucci werd ertoe geïnspireerd door de zegen die paus Franciscus uitsprak op een leeg Sint Pietersplein. De paus sprak over de duisternis die zich verspreidt, over de oorverdovende stilte, de leegte.

Troost
“We realiseren ons nu dat we allemaal op dezelfde boot zitten”, zei Franciscus, “Ieder van ons kwetsbaar en gedesoriënteerd in de storm, maar tegelijkertijd belangrijk en nodig. Ieder van ons geroepen om samen te roeien, op een ruwe zee. Ieder van ons met de behoefte om de ander te troosten.”

Het beeld van die boot doet mij denken aan die andere boot: Meneer Vrijdag. Een bootje van nog geen 12 bij nog geen 4 meter dat ooit 282 mensen moeizaam maar veilig de Middellandse Zee over bracht. Dokter Bartólo stapte destijds voor de kust van Lampedusa aan boord om medische zorg te verlenen. Voor ons 30-jarig bestaan, in 2018, haalden we Meneer Vrijdag naar Groningen en stapte Pietro Bartólo hier voor de tweede keer aan boord.

De kleine boot voer langs de grote slaapboot waarop wij in Groningen asielzoekers in nood opvangen en begeleiden. De Amanpuri: de veilige burcht. Er ligt nu een tweede boot naast. Dat was nodig om te kunnen voldoen aan de RIVM-richtlijnen. Met name voor de gasten in het voormalige Formule 1 Hotel kon dat anders niet.

Het inmiddels bijna vervallen Formule 1 hotel heeft veel mensen troost geboden. Honderden mensen hebben daar hun hoofd neer kunnen leggen als zij de weg kwijt waren. Verdwaald, verdrietig, ziek, met pijn, in de war, boos, soms zelfs agressief. Allemaal konden ze daar hun hoofd neerleggen. Tot rust komen en daarna weer aan een toekomst werken. Dat vervallen hotel heeft ons geweldig gediend.

Toch heb ik de afgelopen weken echt angst gehad voor de mensen die we daar opvangen. De meesten moesten met z’n tweeën één kleine kamer delen. Het was fysiek onmogelijk om daar 1,5 meter afstand te houden. En er zijn enkel gemeenschappelijke douches en toiletten. Als het virus daarbinnen zou komen, zouden mensen als ratten in de val zitten. Dat is nu, met de hulp en steun van de gemeente Groningen, gelukkig voorkomen.

Eind vorige week meerde de tweede boot, de Arkona, aan en konden we onze gasten verspreiden over de beide boten en het hotel. U leest erover in dit verhaal. De schrik sloeg ons om het hart toen een van de gasten op de nieuwe boot prompt hoge koorts kreeg. Het zou toch niet zo zijn: het corona-virus direct al op die nieuwe boot? Nee, het bleek een nierbekkenontsteking. Wat een teken van deze tijd dat je opgelucht kunt zijn dat iemand een nierbekkenontsteking heeft!

En zo zitten onze gasten in Groningen nu op twee boten en in één hotel, in Emmen verspreid over diverse huizen en in de Tussenvoorziening in Eelde in gezinsruimten. Maar eigenlijk zitten ze in dezelfde boot waarin wij allen zitten. In dezelfde boot, in dezelfde storm. En ergens onder ons een man die mens is geworden om ons troost te bieden.

Ik wens ieder van u sterkte in deze moeilijke dagen en een gezegend Pasen.

John W.R. van Tilborg

Het schilderij wordt afgebeeld met toestemming van de kunstenaar, Alessandro Pucci.