Voodoo tegen de mensenhandel

Ze had er het ritueel voor over dat haar werd opgedrongen. Een lokje haar eraf, een stukje nagel, wat bloed dat wordt afgenomen. Het wordt bewaard. Ze moet een eed afleggen en lopend iets over haar schouder weggooien. Omkijken mag ze niet. Ze doet het. Voor een beter leven. Eenmaal in Europa wordt ze gedwongen tot prostitutie. Ze moet haar reis terugverdienen, heet het. De mensenhandelaren hebben macht over haar. Ze heeft een eed afgelegd, ze hebben bloed, nagel en haar. Voodoo. En ze weten waar haar familie woont.

Het overkomt jaarlijks duizenden vrouwen, tienduizenden misschien wel. Een willekeurige greep uit de statistieken: in 2016 waren 95% van de meisjes en jonge vrouwen die uit Nigeria aankwamen in Italië, slachtoffer van mensenhandel. Meer dan 10.000. Gevangen, uitgebuit, doodsbang. Gebonden door zogenaamde voodoo-rituelen. Speelballen in de handen van hun uitbuiters.

Joyce arriveert ergens in de jaren negentig. Van Nederland ziet ze niet veel meer dan het peeskamertje. Pas na jaren en jaren ontworstelt ze zich aan haar gevangenschap. Waar ze de moed vandaan heeft gehaald; ze weet het nog niet. Wel dat de kwade geesten haar nu bespieden. Ze achtervolgen haar, vallen haar ’s nachts aan. Er staan littekens op haar benen. Ondertussen is haar zus gevlucht uit Nigeria. De mensenhandelaren beloven immers wraak.

Ze zou zó graag naar huis gaan. Of in ieder geval naar Nigeria. Het is al zo lang geleden, de handelaren herkennen haar vast niet. Maar de spirits wel. Daar zullen we haar zeker pakken.

Nederland telt één voodoo-priesteres. Één vrouw die probeert recht te zetten wat mensenhandelaren hun slachtoffers aan doen. Ze verbreekt bezweringen en verdrijft kwade geesten. Dan zou Joyce zich eindelijk weer vrij voelen. Daarom helpt INLIA ook hierbij. We staan voor wat we zeggen: we zetten alles op alles om mensen op weg te helpen naar een nieuw toekomstperspectief. Belemmeringen daarvoor helpen we wegnemen.

En dus gaan Joyce en ik op weg naar de voodoo-priesteres. We zwijgen grotendeels tijdens de reis. Het is geen tijd voor babbelen. Buiten trekt het Nederlandse landschap voorbij. Wolken, polder. Hoe merkwaardig om door dit landschap op weg te zijn naar een voodoo-priesteres.

We komen eerst in de altaar-kamer. Herkenbaar voor mensen uit Afrika. Eerst een kopje koffie, dan het ritueel. Dat bestaat uit 3 baden. Het eerste bad wast de narigheid weg, legt de priesteres uit. Ze zal daarbij de hulp inroepen van goede geesten om de kwade te verdrijven. Het tweede en het derde bad zijn bedoeld om te beschermen, opnieuw met hulp van de goede geesten.

Zelf vind ik het ook spannend. En tijdens het eerste bad ervaar ook ik een kracht in de ruimte. Joyce breekt terwijl de priesteres zingt om sterke, positieve krachten aan te roepen. Indrukwekkend. Het voelt steeds beter. Lichter, warmer. Beschermend.

Na afloop is Joyce doodop. Ze kan nauwelijks op haar benen staan. Hoeft ook niet, ze mag uitrusten. Na geruime tijd krijgt ze weer wat energie. Er volgt nog één beschermingsritueel namens Ogun. Volgens de priesteres heeft deze goede geest zich de hele dag gemeld, om Joyce bij te staan. De kwade geesten zullen zich mogelijk niet in één keer gewonnen geven, maar hij is nu bij haar om haar te beschermen.

De lange weg van Joyce is nog niet voorbij, maar we hebben haar een steuntje in de rug kunnen geven. En we blijven haar steunen.
 

Dit artikel is ook beschikbaar als kopij voor het kerkblad. Ga naar de pagina 'kopij voor het kerkblad' om de tekst als Word-bestand te downloaden.