Waken bij detentiecentra

Wake 7 maart 2010 - hoe koud het was en hoe ver....

Over chips, wortels en bitterkoekjes, een Rachab-koordje en een kleine fakkel-estafette: Rotterdam - Zeist - Rotterdam.

"We waken elke maand op dezelfde dag", riepen de wakers in Rotterdam. "Moeten we elkaar niet eens ondersteunen?" En zo geschiedde het dat twee Rotterdammers deze maart-wake met ons de fakkels ontstaken bij de poort van Kamp Zeist. Ons bemoedigend toespraken met een komisch-cynisch verhaal over taalverkromming in detentie (chips). Met de vraag of je wortels liggen in je land van herkomst of in het land waar je een toekomst zoekt. En met bitterkoekjes die zij uitdeelden als symbool van het bitter-zoete verlangen naar 'Een Beloofd Land' - een variant op het Joodse seidermaal. We leven tenslotte in de 40-dagen tijd op weg naar Pasen.

Wij Zeistenaren droegen onze fakkels, weliswaar per auto over de volle snelwegen van Nederland, naar een schemer-donker, ijskoud, winderig grasveld voor het Uitzetcentrum Zestienhoven bij Rotterdam. Daar zit je zó in een vliegtuig. De stap is hemelsbreed een aantal meters. Je verblijfplaats is een oude hangar.... Gezien kun je niet worden, want de cellen werden gebouwd binnen de hoge muren van de hangar. De wakers gooien iedere maand hun bloemen over de muur en zingen de opgesloten vreemdelingen met een luidspreker bemoedigend toe.

De wakers staan in een wijde kring op het grasveld: fakkels en bloemen in het midden. Ook de onze. Onze bloemenvrouw van de Zeister zaterdagse markt gaf, bijna gratis, een dubbele hoeveelheid bloemen mee toen zij hoorde dat ook in Rotterdam gewaakt ging worden. Wij hadden het over de Olympische droom van eenheid en gelijkwaardigheid van mensen, over de woestijn in de weg naar Pasen. En dat Eendracht Macht Maakt. Dat daarom deze onderlinge bemoediging goed is om te doen en om vervolg vraagt.

We gingen heen: naar onze warme huizen en realiseerden ons dat dit maar een uurtje 'bittere kou' was. Maar zij ???

E.B. / Zeist, 9 maart 2010